Ik tril. Mijn lichaam trilt en mijn geest trilt. Dit keer niet met vibraties en frequenties, maar met spieren en pezen. Dit overkomt me steeds vaker. Ik krijg het koud, voel me onwel en luister vaak naar alles behalve mezelf. Want dit trillen, is niet een willekeurige beweging. Het is een reactie op trauma, pijn en verdriet. Denk ik.
Over het algemeen ben ik mij bewust van alles. Ik ben helder en aanwezig. Maar soms gebeuren er dingen die mijn verstand voorbij gaan. Die mij voorbij gaan. Dan ben ik wazig en afwezig. En niet alleen dan, maar voor een langere tijd.
Als ik gesprekken heb met mensen over bepaalde ongemakken, voel ik mij niet ongemakkelijk. Ik sta open voor feedback en aanpassingen. Maar wanneer bepaalde woorden iets te dichtbij komen, reageert mijn lichaam. Ik heb het eerst niet eens door. Ik beweeg wat, reflecteer wat meer en denk. Ik denk denk denk. En mijn lichaam reageert reageert reageert.
En dan? Dan ga ik uit. En mijn lichaam? Die weet geen raad. Die trilt. Fight or flight? Or run? Maar waar naar toe? En naar wie?
Mijn handen trillen en mijn hele torso trilt mee. Maar ik, mijn innerlijke ik, wil helen. Helen, delen en meemaken. Ik wil confronteren en leren. Het zien, stoppen en opnieuw beginnen. Zingeving vinden, bullshit spugen en mezelf die schop onder mijn reet geven. Ik WIL. En dus zal het lukken.
Dus lichaam, tril maar lekker door. Lig nog maar even op de bank. Maak mij maar bang, geef mij die angst, die flashbacks. Ik kom er toch wel. En jij zal worstelen, toegeven en volgen. Jij zal helen. Net zoals ik.
Liefs
Weergaven: 545
